Ein dugal kar fra garden dro

Han fulgte furuas sus

Opp gjennom åsen gråstein han bar

Staut hans gange var

Svøpt i morgengry

Under ein helnorsk himmel

Hans føtter traurig vandres hen

Mot sitt mål opp på høyden

Ein værbitt hand griper sverdet fatt

Og kløyver den blånende skalle

Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat

Ufrender kommer at falle

Så stod han der på utkikkstopp

Hans øyne ei dei kviler

For han søkte reint eit syn

Men det ble ein grusom pine

Der blant norges skog og mark

Var fienden og fæl

Hans grimme sinn skulle vise dem

At norsønn han har nok at tæl

Ein værbitt hand griper sverdet fatt

Og kløyver den blånende skalle

Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat

Ufrender kommer at falle

Norsønn tapte noregsgard

For ein «ansikt i» hær

Stolt han var dan han kom igjen

For å kløyve denne sitt sverd