บุษบาเกิดมากับความสดใส

โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ

วันทั้งวันชื่นชมชอบร้อยมาลัยโลกสดใสไปด้วยมาลัยของเธอ

ดอกไม้นานาพรรณ

สีสันมากมายกันไป

กลิ่นหอมรัญจวนใจ

ประดับไว้ให้โลกนี้สวยงาม

บรรจงร้อยเป็นมาลัย

สนุกสุขใจหนักหนา

เป็นประจำทุกวันเวลา

ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย

แล้วเธอตื่นมากับความผิดหวัง ในวันนี้

โลกที่เคยดีไม่มีดอกไม้เหลืออยู่

โลกสดใสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้

เห็น ๆ กันอยู่ จู่ ๆ ก็หายไป

ดอกไม้มันหายไป

จากโลกอันกว้างใหญ่

บรรจงร้อยเป็นมาลัย

สนุกสุขใจหนักหนา

เป็นประจำทุกวันเวลา

ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย

แล้วบุษบาก็พบว่าความจริงนั้น

โลกที่มันไม่มีดอกไม้เหลืออยู่

เพราะเธอเด็ดไปมากมายเท่าไรก็ไม่รู้

เด็ดไปไม่เคยดู จะเหลืออยู่ได้อย่างไร

บรรจงร้อยเป็นมาลัย

สนุกสุขใจหนักหนา

เป็นประจำทุกวันเวลา

ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย

มาลัย มาลัย...